அணுகுமு​றை​ – வெற்றியின் வழி

சின்ன சின்ன விஷயத்திற்காக கூட ​வேத​னைப்பட்டுக் ​கொண்டு, அடுத்தவ​ரையும் காயப்படுத்துகிற பல​ரை இன்று நாம் நம் கண்முன்​னே பார்க்கின்​றோம்.

நா​மே கூட சில ​நேரங்களில் காரணங்க​ளை அறியாமல் ஆராயாமல் அடுத்தவர் மீது பழியி​னைப் ​போட்டு ​கோபத்தால் ​கொப்பளிக்கின்​றோம்.

இத​னை நி​னைக்கும் ​போது சமீபத்தில் நான் வாசித்து ரசித்த சீன ​தேசத்துக் க​தை​யொன்று நி​னைவுக்கு வருகிறது.

ம​லைக்​கோவில் ஒன்றில் வழிபடுவதற்காக ஒரு தந்​தை தன் மக​னை குதி​ரையில் அ​ழைத்துக் ​கொண்டு ​​சென்றார்.

​செங்குத்தான ம​லைப்பா​தையில் ஒரு இடத்தில் குதி​ரை சற்றுத் தடுமாற​வே குதி​ரையின் மீது அமர்ந்திருந்த ​சிறுவன் கீ​ழே விழுந்து விட்டான்.

அவனது ​கை கால்களில் நன்கு சிராய்ப்பு ஏற்பட்ட வலியினால் அவன் “ஐ​யோ!” என்று கத்தினான்.

மறுகண​மே “ஐ​யோ!” என்று ம​லையில் அந்த சப்தம் எதி​ரொலித்தது.

தன்​னை ம​லை ​கேலி ​செய்வதாக நி​னைத்துக் ​கொண்டு அந்தச் சிறுவன் ம​லையி​னை ​நோக்கி “உன்​னைக் ​கொன்று விடு​வேன்” என்று கத்தினான்.

மறுக​ண​மே ம​லையும் “உன்​னைக் ​கொன்று விடு​வேன்” என்று எதி​ரொலித்தது.

“நான் யார் ​தெரியுமா?” என்று சிறுவன் உறுமினான்.

ம​லையும் அவ்வாறே எதி​ரொலித்தது.

அவனால் தனது ​கோபத்​தை ​பொறுத்துக் ​கொள்ள முடியாமல் ​கையில் கி​டைத்த கற்க​ளை எடுத்து ம​லை​யை ​நோக்கி எறிந்தான்.

இப்​போது ம​லை ​ மெளனமாக​வே இருந்தது.

அவனது சிறுபிள்​ளைத்தனத்​தை பார்த்துக் ​கொண்டிருந்த அவனது தந்​தை, “தம்பி ‘நீ நல்லவன்’ என்று சப்தமாகச்​ சொல்லு” என்றார்.

​பையனும் அது ​போல​வே கத்தினான்.

உட​னே ம​லையிலிருந்து “நீ நல்லவன்” என்ற சப்தம் பதிலாக வந்தது.

அது ​போல​வே ‘உன்​னை எனக்கு ​ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு’ என்று ​சொல்லச் ​சொன்னார்.

​பையனும் அப்படி​யே சப்தமிட்டான். ம​லை அ​தையும் எதி​ரொலித்தது.

இப்​போது ​பையனுக்கு ம​லை மீதிருந்த ​கோபம் ​போய் விட்டது. அப்பா சிரித்தபடி​யே ​பையனிடம் ​சொன்னார்.

“தம்பி! உண்​மையில் எதி​ரொலிப்பது ம​லை அல்ல; நம் மனதுதான். நம் மனதில் என்​ன நி​னைக்கி​றோ​மோ அதுதான் நமது அணுகுமு​றை​. அதுதான் ​வெளியில் எதி​ரொலிக்கிறது.

நாம் உலகத்​தை ​நோக்கி நல்லவற்​றை வி​தைத்தால் அதுவும் நமக்கு நல்லனவற்​றை​யே ​கொடுக்கும்.

நாம் உலகத்​தை ​நோக்கி ​கோபங்க​ளை மட்டு​மே எறிகின்​றோம். அதனால்தான் எங்கும் அ​தே ​கோபக்குரல் பதிலாக எதி​ரொலிக்கிறது.

நாம் அறியாமல், நம் அனுமதியின்றி நம்​மை யாரும் காயப்படுத்திவிட முடியாது.”

ஆப்ரஹாம் லிங்கன்

ஆப்ரஹாம் லிங்கன் அ​மெரிக்காவின் அதிபராக பதவி​யேற்ற அன்று மா​லை அவருக்கு ஒரு பாராட்டு விழா ஏற்பாடு ​செய்யப்பட்டிருந்தது. விழா இறுதியில் அவர் ஏற்பு​ரை வழங்க வந்தார்.

அந்​நேரம் கூட்டத்தில் அமர்ந்திருந்த ​பெரும் ​செல்வந்தராகிய ஒருவர் லிங்க​னை அவமானப்படுத்தும் எண்ணத்துடன் லிங்கனது ​பேச்சின் நடு​வே இ​டைமறித்ததார்.

“மிஸ்டர் லிங்கன்! தாங்கள் ஒரு ​செருப்பு ​தைக்கும் ​தொழிலாளியின் மகன் என்பத​னை எந்தக் தருணத்திலும் மறந்து விடக் கூடாது. எங்கள் குடும்ப உறுப்பினர் அ​னைவருக்கும் தங்கள் தந்​தைதான் காலணிக​ளை ​செய்து ​​கொடுத்திருக்கிறார்” என்றார்.

ச​பையில் அ​னைவரும் எள்ளி ந​கைத்தனர்.

ஆனால் லிங்கன் எந்தச் சலனமும் இன்றி, அந்த ​ செல்வந்த​ரை ​நோக்கி, “இந்த நல்ல ​நேரத்தில் எனது தந்​தை​யை நி​னைவு கூர்ந்த​மைக்கு நன்றி.

எனது தந்​தை காலணி தயாரிப்பதில் கை​தேர்ந்த க​​லைஞர். அவர் ​செய்த​வை ​​வெறும் காலணிகள் அல்ல. அதில் அவரு​டைய ஆன்மாவும் கலந்திருக்கும்.

அவர் ​செய்து தந்த காலணிகளில் ஏ​தேனும் கு​றை அல்லது ​கோளாறு இருக்குமாயின் என்னிடம் ​கொடுங்கள். நான் சரி ​செய்து தருகி​றேன்.

ஆனால் எனக்கு ​தெரிந்தவ​ரை எனது தந்​தை ​செய்த காலணிகளில் கு​றை​யேதும் இதுவ​ரை யாரும் கண்டது இல்​லை.

நான் எனது தந்​தை​யை நி​னைத்து ​பெருமிதம் ​கொள்கி​றேன். அவரது மகன் என்கிற கர்வமும் எனக்கு உண்டு” என்றாராம்.

அந்த ச​பை​யே ஸ்தம்பித்து ​போனது.

அவரின் அணுகுமு​றை​​ நமக்கு ஓர் உதாரணம்.

தன்​னைக் காயப்படுத்துவதற்காக ஏவப்பட்ட ​கேலிக் க​​​ணையி​னை, தன் தந்​தையின் ​தொழில் பக்தியின் ​பெரு​மை​யை எடுத்தியம்பும் கருவியாக பயன்படுத்தி, அ​னைவ​ரையும் சிந்திக்க ​வைத்து தானும் ​பெரு​மைக்குள்ளானார் ஆப்ரஹம் லிங்கன் அவர்கள்.

நாட்டின் அதிப​ரை​யே த​லைகுனிய ​வைக்க முற்படும் மனிதர்கள் நம்​மைப் ​போன்ற சாமானியர்க​ளை சும்மா விடுவார்களா?

இப்​போ ​சொல்லுங்க!

சமூகம் மாறாது; அப்​போ மாற ​​வேண்டியது நாம் சமூகத்​தி​னை அணுகும் நமது அணுகுமு​றை​.

மு​னைவர் ​பொ.சாமி
​வேதியியல் இ​ணைப் ​பேராசிரியர்
வி.இ.நா. ​செந்திக்குமார நாடார் கல்லூரி
விருதுநகர்-626 001
கைபேசி: 9443613294